Mijn vader was schoenmaker en werkte aan huis, in zijn werkhuis. We zouden het nu atelier noemen, maar het was zijn werkhuis waar hij elk nageltje en elk stukje gereedschap altijd vond in de wanorde die er heerste. In de winter brandde het Duveltje, een klein kacheltje dat serieus wat warmte wist te geven. Enkele dagen geleden ontmoette ik een dame die ik niet meteen herkende, maar blijkbaar vaak langskwam om schoenen op te halen wanneer ze van school kwam. In de winter vond ze het heel aangenaam om zich tegelijkertijd te warmen om dan verder te voet naar huis te gaan. Zij vertelde dit met zoveel warmte dat ik mijn vader weer zag zitten op zijn stoeltje, aan de leest tussen zijn ‘rommel’. Ze vertelde dat hij tegen haar zei ‘ Als je het koud hebt, kom dan maar gerust even binnen om u te warmen. Dat mag allemaal.' Toen ik haar dit hoorde vertellen, stonden we in de zon en achter mijn zonnebril voelde ik de tranen opkomen. Hoe kan het dat zij dit 60 jaar na datum nog zo kan herinneren?