Marie-Lien haalde haar hartje op in Parijs al sinds de 1ste keer ze er was als 1-jarige baby. Als kleuter met haar handjes in de lucht onder de Eiffeltoren.

Smullend van de zoete Franse snoepjes die ze gekregen had, met haar zwierrokje met ijsjesmotief dat ik op maat had gemaakt voor ons weekend Parijs in 2010.

Hoe vaak we met ons gezinnetje naar Disneyland Parijs trokken en vol bewondering keken naar de lichtshow op het kasteel en naar de Disneyparade die voorbij trok terwijl ze ol haar papa's schouders zat.

Parijs was haar 2de thuis, net als bij mij. Ze leerde elke dag nieuwe Franse woordjes. Ze was zo gelukkig als we in het gras aan de Sacre Coeur naar het verzicht keken met onze picknick erbij tot de zon onderging en we met ons 3 terug in de metro gingen tot het laatste metrostation van ons gehuurde appartementje met eigen terrasje en zeeblauwgroen tafeltje.

Hoeveel herinneringen hadden we samen al gemaakt in die 9 jaar. Hoeveel keer had ze al verteld hoe gelukkig ze was als we samen waren terwijl ze haar vingers door haar haren liet gaan en haar schouders lachend optrok om dan verlegen haar handjes onder haar kin te leggen voor ik de foto nam. Hoe enthousiast ze was voor tijdens en na een uitstapje naar Nieuwpoort of Bellewaerde.

Ik deed mijn best om haar als klein meisje alle kleurtjes te leren nog lang voor ze naar de 1ste kleuterklas ging bij juf Griet. Ze vond het zaaalig om aan mama's bureau te zitten en te doen alsof ze op de ‘compoet’ aan het werken was.

Op school kon ze stil blijven, teveel prikkels krijgen. En huiswerk was eens leuk en eens stom. De maaltafels waren veel te lang om van buiten te leren maar elk rapport gaf goeie punten weer. Ze schreef zo mooi, ze was trots op haar zinnen die ze schreef. Ze tekende zo mooi en veel en graag.

Daar in Parijs aan Montmartre vroeg Marie-Lien verrukt en zo blij en ergens opgelucht of ze van tekenen en schilderen haar beroep kon maken.

Ze tekende zichzelf aan de Eiffeltoren met ook een schildersezel en haar schilderij. Het artistieke talent had ze van haar papa. Haar creativiteit van haar mama. En met zusje Helena die 2 jaar jonger was kon er geen dag voorbij gaan zonder grapjes te vertellen en stemmetjes te doen in elk spel.

Ze zei: “ Mamatje ik hou zoveel van jou” En ik zei: “ Ik hou ook zoveel van jou Marie-Lientje en ik vind jou knap en zo lief en zo slim en ik ga voor altijd van jou houden”

Toen ze 8 jaar was las ze elke avond nog uit een boek nadat ik haar een verhaaltje had voorgelezen met de nodige stemmetjes en kriebeltjes. Marie-Lien kon al zo snel de klok lezen en vroeg vaak of ik exact evenveel minuten bij haar in bed wou voorlezen en knuffelen als ik bij haar zusje Helena had gedaan.

En dat deed ik want ik wist dat dat belangrijk voor haar was.

Als ik mijn ogen sluit zie ik haar nog fietsen aan het pleintje in Moen met haar nieuwe witte fiets.

Als ik mijn ogen sluit hoor ik haar stem en voel ik die allesomvattende warme liefde die je voor je kind voelt vanaf dag1.

Wij waren verbonden in het leven en we blijven verbonden in onze dromen.

Tot de wereld vierkant draait zeiden we keer op keer want de hoeveelheid liefde konden we niet schrijven of benoemen.

Zo groot was die toen.

Zo groeit die nog steeds.

Tot de wereld vierkant draait.

Ik hou van jou prutske.