UCSIA en Reveil Vlaanderen slaan de handen in elkaar voor een 3-delige webinarreeks.
We brengen ervaringen en insteken rond rouw en afscheid uit verschillende invalshoeken bij elkaar. Samen met twaalf verschillende gasten, zoeken we naar een manier om over rouw en afscheid te spreken en bieden we inspiratie aan al wie hier rond op weg is.
Tijdens elk webinar laten we twee inspirerende troosttrekkers wat uitgebreider aan het woord. Nadien brengen we hen, samen met twee prominente rouwdeskundigen, samen in een gespreksmoment waarbij we het thema verder verkennen.
Wanneer iemand komt te overlijden, veroorzaakt dat vaak een breuk of onderbreking. Er is automatisch een voor en na. In de eerste momenten na het sterven en de eerste dagen van het afscheid worstelen mensen met specifieke gevoelens waar niet iedereen in de nabije omgeving raad mee weet.
Het omgaan met de dood stelt ons voor uitdagingen, zeker wanneer het plots gebeurt. Die uitdagingen zijn in verschillende religieuze tradities anders, wat een gesprek uitdagend maar ontzettend boeiend maakt. Traumapsycholoog Erik de Soir & slechtnieuwsbrenger bij de politie Luc De Geyndt gaan in gesprek met rouwdeskundigen Souad Abihi & Johan Wens
De rouwtaal die gestoeld is op katholieke denkbeelden van jaren terug, wordt vandaag niet door iedereen begrepen. Daardoor is er nood aan nieuwe taal, met nieuwe rituelen die mensen opnieuw aanspreekt. Maar tegelijk kunnen we niet buiten de dieperliggende betekenis van rouwen en afscheid nemen.
Welke woorden kan een nieuwe rouwtaal gebruiken en welke betekenis zit er verscholen in handelingen, kunst of muziek? En ook, als de Kerk mee wil met de nieuwe tendenzen, is ze daar dan klaar voor?
In deze tweede Reveil Talk gaan Babet te Winkel (Verlieskunst) en theologe Eline Van Steenkiste (YOT) op zoek naar een nieuwe rouwtaal. Bisschop Johan Bonny en filosoof Walter Van Herck (UAntwerpen) schuiven aan voor het panelgesprek.
Begraafplaatsen zien er steeds vaker anders uit dan het traditionele beeld. Er is meer aandacht voor landschapskenmerken, er wordt ingezet op herinnering en herkenning, kinderen en jongeren krijgen een eigen plek en er wordt een benadering opgezet die hen helpt in het rouwend zoeken,…
Tegelijk is er in Vlaanderen (te) weinig expertise voorhanden rond dit thema. Lokale besturen beheren de begraafplaatsen, maar zetten slechts sporadisch in op nieuwe evoluties. En vanuit psychologische en theologische hoek wordt er zelden mee nagedacht over de toekomst van rouw en herdenken in de fysieke ruimte.
In onze laatste Reveil Talk denken Lesley Vermeyen (AtelierIK) en Tamara Ingels (auteur Memento Mori) na over de begraafplaats van de toekomst! Panelleden Rob Bruntink (Bureau MORBidee) en Roel Van Roosbroeck (Stad Leuven) mengen zich in het debat.
Van fotografe Lieve Blancquaert tot psychiater Uus Knops, stuk voor stuk zijn het mensen die een inspirerende impact hebben op onze omgang met afscheid. Neem dus gerust even de tijd om je te laten inspireren door hun #rouwrevolutie.
Death is very likely the single best invention of life. It is life's change agent. It clears out the old to make way for the new. (Steve Jobs)
In Vlaanderen woedt een #rouwrevolutie. Dat kopt alvast Nederlands grootste krant De Telegraaf over hun zuiderburen. En dat komt door een golf van prachtige troostorganisaties die al jaren aan de weg timmeren om Vlaanderen van bankzitter om te bouwen tot pionier in een Europese vernieuwingsgolf op het gebied van troost.
Wat die #rouwrevolutie inhoudt? Dat komt Reveil-oprichter Pieter Deknudt je graag in geuren en kleuren uitleggen tijdens een talk die gaat over de dood, maar barst van het leven.
Reveil is de organisatie achter de troostconcerten op 1 november op de begraafplaatsen van 150 Vlaamse gemeenten. De organisatie maakt zich klaar om Europa te veroveren. Daarnaast organiseert de vzw o.a. Reveil Talks, troostproducties voor steden, een live uitgezonden Slotmoment op VRT en geeft ze een jaarlijks tijdschrift uit dat op enkele maanden zo goed als uitverkocht in 1000 krantenwinkels.
OVER DE SPREKER
Pieter Deknudt
Hij gelooft dat onze manier van omgaan met afscheid een pak gezonder kan. Waarom stoppen we de dood in een hoekje en zien we die niet als een cruciaal onderdeel van het leven? Waarom zoeken we elkaar op als er iets te vieren valt, maar weten we niet goed wat gezegd als het moeilijker gaat? Kan je een beter leven leiden als je ook beter leert omgaan met de eindigheid ervan?